David Sieveking portretuje w filmie swoją matkę, która zapada na chorobę Alzheimera i powoli zapomina o świecie, w którym żyje. Rodzice reżysera byli w latach 60. aktywnymi członkami ruchów studenckich i żyli w tzw. „otwartym związku”. Teraz ich wzajemna relacja jest poddana testowi. Zmiany, które przyniosła choroba matki, zmuszają rodzinę do wiwisekcji wzajemnych stosunków, ujawnienia ukrytych dotąd konfliktów i nieporozumień, a przede wszystkim – znalezienia dla nich rozwiązań. Nie jest to łatwe wyzwanie, ale paradoksalnie zbliża ono członków rodziny na nowo i zmusza do głębokiej refleksji nad ich życiem. Sieveking w sposób niezwykle szczery ukazuje w tym filmie własną kronikę rodzinną, ale robi to nie tylko z ironią i szczerością, lecz przede wszystkim z miłością. Dzięki temu tworzy obraz, w którego centrum znajduje się nie tyle choroba, lecz człowiek, zapadający na nią wbrew własnej woli.