Film zaliczany do największych osiągnięć japońskiego kina. Pozbawiony dialogów dramat przedstawia spartańskie życie rodziny mieszkającej na japońskiej wyspie. Aby przeżyć, bohaterowie muszą codziennie zmagać się z surową naturą – warunki uprawy roli są na tym terenie wyjątkowo nieprzychylne.

Jak pisał Adam Garbicz, „Naga wyspa jest bezbłędna estetycznie jako poemat wizualny i doskonale prawdziwa w wymiarze realistycznym. Zabrakło jej może tchnienia geniuszu, by być arcydziełem, lecz zachwyca harmonijnym pięknem, opartym przede wszystkim na frazie montażowej długich ujęć, opozycjach bezruchu otoczenia i rytmicznych działań ludzi, refrenach wizualnych i nastrojach zespolonej z obrazem śpiewnej partytury Hikaru Hayashiego” (A. Garbicz, Kino – wehikuł magiczny. Podróż trzecia).