Aktorską gwiazdą Wernera Herzoga był Jean Bedel Bokassa I, obalony cesarz Republiki Środkowoafrykańskiej, dyktator biednego państwa Czarnego Lądu. I chociaż reżyser korzystał z pomocy Michaela Goldsmitha, dziennikarza Associated Press, skazanego przez Bokassę na śmierć, chociaż posłużył się wieloma materiałami archiwalnymi i wspomnieniami ludzi, którzy znali Bokassę – nie chce określać filmu mianem dokumentu.

„Nie jest to film dokumentalny, ale po prostu film” – mówił Herzog – „Najistotniejsze jest przecież dotarcie do prawdy. Ja też się o to staram, stosując metody przypominające Rashomona i Obywatela Kane. Zataczam kręgi wokół postaci Bokassy. W tym tyranie najbardziej fascynowała mnie mroczna część jego duszy. Nie uważam Bokassy za typowego Afrykanina. Cechą wyróżniającą go był niewątpliwie kanibalizm. Bokassa jest dla mnie kolejnym symbolem tego, co najmroczniejsze w ludzkiej duszy, co tkwiło także w Neronie czy Kaliguli, Hitlerze, co dzisiaj obserwujemy u Saddama Husajna. W moim przekonaniu kino pozwala zejść do tych najmniej znanych otchłani człowieka. Jest swoistą matrycą naszej podświadomości, naszych marzeń sennych i koszmarów. A mnie fascynuje badanie tych tajemniczych krajobrazów”.

(Wywiad z Wernerem Herzogiem – „Le Figaro”, 19.09.1990).

Źródło: Broszura przeglądu „Werner Herzog – Filmy dokumentalne – Retrospektywa”, Warszawa/Kraków 2000, tekst Krzysztof Stanisławski.