W korytarzu szpitalnym spotykają się dwie pary. Młodzi ludzie spodziewają się dziecka, które lada chwila pojawi się na świecie, druga para to starsze małżeństwo, które zostało wezwane do szpitala by zidentyfikować zwłoki swojego syna. Kobiety pod nieobecność mężów zaczynają ze sobą rozmawiać. Okazuje się, że mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Wyczuwają się. Obydwie bardzo cierpią, choć z różnych powodów, ale zdają sobie sprawę, że ich cierpienie ma wspólny mianownik. Starsza kobieta czeka na wezwanie lekarza i w myślach błaga opaczność by okazało się, że zaszła pomyłka i to nie jej syn leży w prosektorium. Śmierć syna oznacza, że na wszystko w jej życiu jest już za późno i wszystko co miało jakikolwiek sens odeszło bezpowrotnie. Dlatego kurczowo łapie się młodej dziewczyny, żeby ta nie przegrała swego życia.