Mała stacja kolejowa gdzieś na rosyjskiej prowincji. Noc. Poczekalnia pełna ludzi, oczekujących na swój pociąg. Wszyscy śpią, z wyjątkiem dwojga dzieci, z ciekawością spoglądających w stronę kamery. Słychać chrapanie, niewyraźne mamrotanie pod nosem, nawet brzęczenie muchy. Gołe ściany, gołe ławki, zmęczeni ludzie... Za oknami deszcz, głośny gwizd lokomotyw, stukot przejeżdżających pociągów. Ale nikt się nie budzi. Ludzie po prostu dalej śpią…

Momentami przypomina ten film precyzją kompozycji ryciny Goi z serii "Kaprysy", momentami wydaje się dokumentalną ilustracją słów poematu Nahuma Korzhawina: „w Rosji nikogo nie da się obudzić”. Nie pada ani jedno słowo, kamera podgląda śpiących ludzi, co chwila zmieniając perspektywę, przekracza barierę bezpiecznego półdystansu, przechodzi do zbliżeń. W tle albo głusza, albo feeria „kolejowej symfonii” dźwięków. Alegoria jest jasna: biedna śpiąca Rosja! Na co czeka, skoro nie wsiada do żadnego mijającego stacyjkę w pędzie pociągu? Kto ją obudzi i kiedy? Posługując się prostymi środkami z repertuaru klasycznego dokumentalnego decorum, Łoźnica kreuje sugestywny portret, który daje się czytać także w metaforycznym sensie – oczywistym, ale dalekim od publicystycznej demagogii. Prosty film, ale za to jak nakręcony!