Pomysł na ten film zrodził się w 1990 roku, w trakcie rozmowy, jaką podczas kolacji Peter Mettler przeprowadził z metereologiem Andreasem Züstem. Züst opowiedział Mettlerowi o fascynacji zorzami polarnymi, których piękno chciał sfilmować. Kilka lat póżniej Züst został producentem filmu Mettlera i obydwaj znaleźli się na dalekiej kanadyjskiej północy, w Churchill w stanie Manitoba, czyli w miejscu, gdzie kończy się cywilizowany świat, a zaczyna Arktyka. Podróż, która miała być wyprawą w poszukiwaniu zórz polarnych, stała się w efekcie filmowym poszukiwaniem istoty światła.

Twórcy pytają o to, jak traktujemy światło i jak je przedstawiamy. Wewnętrzna sprzeczność, jaką kryje w sobie każda próba rejestracji naturalnego piękna zórz polarnych, stała się nie tylko tematem, lecz również formą tego filmu. Reżyser odkrywa przed nami transcendencję i abstrakcję zórz polarnych po to, aby z jednej strony uwolnić naszą metafizykę w odbiorze światła, a z drugiej – zmusić nas do zastanowienia się nad związkami natury i technologii. Mettler prowadzi widza do zderzenia świata rzeczywistego i przedstawiononego. Zmagania ekscentrycznych bohaterów na dalekiej Północy są jednak tłem dla przesyconych liryczną wrażliwością poszukiwań granicy pomiędzy światłem i cieniem. Film, krecony przez sześć tygodni, w temperaturze poniżej zera, po raz kolejny udowodnił, że Mettler to doskonały przykład bardzo intuicyjnego i wizualnego reżysera, który otwiera przed widzem unikalne sposoby percepcji rzeczywistości. Jak napisał Rick Groen w Globe and Mail, temat "Obrazu światła" doskonale oddaje zamiłowanie Mettlera do abstrakcji i niemierzalności: „w zorzy polarnej odnalazł cel, idealnie pasujący do swoich zainteresowań – zorza jest i rzeczywista, i złudna, ewidentnie autentyczna, a jednocześnie iluzoryczna“.