Eugeniusz Cękalski, przebywając na emigracji w Londynie, kręci interesujące dokumenty. Jednym z nich jest "Biały orzeł", zawierający fragmenty inscenizowane oraz epizody fabularyzowane. Cękalski, twórca poszukujący nowych form wyrazu, wprowadza narratora (w tej roli Leslie Howard) oraz bohatera, czyli 10-letniego Andrzeja. Chłopca widzimy w Warszawie, kiedy karmi gołębie, a potem towarzyszymy mu w bombardowanym przez Niemców Londynie. W 1942 film był nominowany do Oscara w kategorii "najlepszy film dokumentalny".