Powieść najstarszego syna Tomasza Manna, Klausa, opublikowana w 1936 roku podczas pobytu na emigracji, posłużyła węgierskiemu reżyserowi do zrealizowania jednego z najciekawszych filmów analizujących zjawisko faszyzmu i jego bezpośredniego wpływu na jednostkę.

Głównym bohaterem jest Hendrik Höfgen, młody niemiecki aktor o lewicowych przekonaniach, który uświadamia sobie, że celem jego życia jest sukces i dążenie do sławy. Pierwowzorem postaci bohatera był szwagier Klausa Manna, niemiecki aktor, reżyser teatralny i filmowy, Gustaw Gründgens, który w przekonaniu, że sztuka przerasta każdą politykę, nagle odwrócił się od lewicowej przeszłości stając się najświetniejszym reprezentantem sztuki III Rzeszy.

Film wiernie zachowuje dramaturgię powieści i jej polityczne przesłanie, przenosząc jednak akcent z wątków skandalizujących na motywacje psychologiczne działań bohaterów. Obraz doceniono za dokonanie precyzyjnej analizy społecznej i politycznej, misterną konstrukcję deprawowania artysty przez władzę, a także wysoki poziom gry aktorów.

Film otrzymał nagrodę za scenariusz oraz FIPRESCI na festiwalu w Cannes w 1981 roku, a także Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego w 1982 roku.