Wojaczek, chociaż wykorzystuje fakty z tragicznej biografii poety-katastrofisty nie jest typową biografią artysty. Jest to ciąg obrazów, czarno-białych sekwencji inspirowanych luźnymi faktami z życia Rafała Wojaczka.

„Wojaczek” to przede wszystkim niezwykle pesymistyczny opis napięć psychicznych i emocjonalnych powstałych między wrażliwą jednostką a otoczeniem. Rafał Wojaczek zafascynowany był legendą Hłaski. Nie liczył się z otoczeniem. Leczył się psychiatrycznie, walczył z alkoholizmem, jego ekscesy narażały go na ciągłe konflikty z prawem. Legenda biograficzna narastająca wśród młodzieży zaraz po jego samobójczej śmierci, przysłoniła wartość jego oryginalnej poezji, posługującej się brutalnym, obscenicznym językiem, poezji trudnej, wyrafinowanej i bez wątpienia wykraczającej poza czas życia poety. Paradoksalnie, w wypadku Wojaczka to nie jego samobójcza śmierć wydaje się tragiczna, ale właśnie życie. Śmierć jawi się tu raczej jako wybawienie od pełnego udręki i cierpienia ziemskiego bytowania i jako spełnienie mitu tragicznego poety.