„Pomiot” to jeden z najbardziej osobistych i niepokojących filmów Davida Cronenberga, mistrza cielesnej grozy. Reżyser pokazuje tu, jak choroba i deformacja fizyczna mogą być manifestacją emocjonalnego cierpienia, a biologia staje się językiem o traumie i destrukcji.  

Poznajemy Franka, który próbuje odzyskać opiekę nad córką, podczas gdy jego żona Nola przebywa w eksperymentalnym ośrodku psychiatrycznym. Tam, pod okiem charyzmatycznego doktora Raglana, kobieta poddawana jest osobliwej kuracji pozwalającej materializować tłumione emocje poprzez reakcje somatyczne i zmiany w ciele. Leczenie zaczyna wymykać się spod kontroli, a gniew i ból Noli dosłownie przybiera cielesną, potworną formę.   

Cronenberg łączy elementy body horroru z egzystencjalnym dramatem o rozpadzie rodziny, tworząc chłodny film o gniewie, żalu oraz chorobie wyniszczającej od środka zarówno jednostkę, jak i relację. W „Pomiocie” choroba zdaje się być nie tyle patologią, co formą komunikacji – trzewnym krzykiem organizmu wobec świata, który nie potrafi słuchać.