Film opowiada historię SethaBrundle’a (Jeff Goldblum), ekscentrycznego i szalenie ambitnego naukowca, który opracowuje technologię teleportacji. Postanawia pokazać swój wynalazek dziennikarce Veronice (Geena Davis), mającej dokumentować postępy jego badań. Jednak Seth jest tak oddany pracy, że przestaje zauważać otaczające go coraz bardziej stosy śmieci i resztek. W narastającym chaosie pochopnie wypróbowuje swój wynalazek na samym sobie, ale do komory teleportacyjnej dostaje się mucha, w wyniku czego komputer łączy DNA owada z kodem genetycznym Setha.  

David Cronenberg w jednym ze swoich najbardziej znanych dzieł wychodzi od klasycznej fantastyki naukowej, jednak szybko przesuwa akcent ze spektaklu technologii w stronę intymnej, cielesnej tragedii oraz kroniki rozpadu organizmu. Jednocześnie film nie kryje swojego melodramatycznego rdzenia. W relacji Setha i Veroniki fascynacja nauką zderza się z doświadczeniem bezsilności wobec choroby, a także granicami empatii w obliczu cierpienia bliskiej osoby. 

Dzięki wybitnym efektom praktycznym Chrisa Walasa (Oscar za najlepszą charakteryzację 1987 roku) „Mucha” stała się jednym z flagowych i najbardziej wyrazistych wizualnie filmów w historii body horroru. To zarówno przejmujące, jak i pełne brutalnej, cielesnej grozy spojrzenie na kruchość ludzkiej biologii i lęk przed utratą kontroli nad własnym ciałem.