Marcello Mastroianni urodził się 28 września 1924 r. Był synem stolarza z małego miasteczka Fontana. Wkrótce jednak rodzina przeniosła się do Turynu, gdzie Marcello ukończył szkołę zawodową. W czasie wojny ukrywał się w Wenecji zarabiając na życie portretowaniem przechodniów. Po wojnie zapisał się do Teatralnego Centrum Uniwersyteckiego w Rzymie, gdzie poznał Viscontiego i Felliniego. Debiutował w filmie Carmine Gallone „Marionette” w 1938 r. Zaangażowany przez Viscontiego występował na przemian w filmie i na scenie. W decydującym dla dalszej kariery roku 1951 zagrał w sztukach: „Tramwaj zwany pożądaniem”, „Orestes” i „ Śmierć komiwojażera”. W 1952 r. wystąpił w „Dziewczętach z Placu Hiszpańskieg” i „Zmysłach”. Stworzył nowy typ amanta filmowego, nieco bezradnego, mało przebojowego, wywołującego w kobietach instynkt opiekuńczy. Tak skonstruowaną wewnętrznie postacią Mastroianni szczęśliwie trafił na okres rodzącego się nurtu neorealistycznego. Partnerował znanym i cenionym aktorkom, takim jak Maria Schell, Marina Vlady, Sophia Loren, Claudia Cardinale, Brigitte Bardot, Jeanne Moreau.

Niewątpliwie najciekawszy okres jego kariery przypadł na lata współpracy z Federico Fellinim. Mastroianni okazał się idealnym medium twórczych poszukiwań Mistrza. W stosunkowo krótkich odstępach czasu powstały wielkie dzieła kina europejskiego, w których aktor stworzył niezapomniane kreacje („Słodkie życie”, 1959; „Osiem i pół”, 1962; „Rzym”, 1972; „Miasto kobiet”, 1979). Swoje role, nawet niewielkie, wybierał bardzo starannie, oscylując w nich między plebejuszem a burżujem. Nie bał się także podejmowania ryzyka. W 1973 r. wszedł na ekrany głośny film Marca Ferreriego „Wielkie żarcie” – nihilistyczna wizja społeczeństwa ery rozpasanej konsumpcji. Na ogół jednak o jego bohaterach mówiło się „buon ragazzo” – swój chłop. Powodzenie szło w parze z doskonaleniem warsztatu aktorskiego. Postacie granych bohaterów aktor starał się pogłębiać intelektualnie i emocjonalnie. Posługując się „mikrodramaturgią roli” w subtelny sposób demaskował ich prawdziwe charaktery. Warto tu wymienić: „Noc” (1961) Antonioniego, „Szczególny dzień” (1977) Ettore Scoli, „Oczy czarne” (1987) Nikity Michałkowa, „Ginger i Fred” (1986) Felliniego. W 1992 roku, mając blisko 70 lat, Mastroianni nakręcił swój pierwszy film w Hollywood, „Used People”.

Aktor trzykrotnie był nominowany do Oscara, w 1993 r. otrzymał Cezara za całokształt dorobku. Trzykrotnie także wyróżniono go nagrodą Davida di Donatello, w 1993 r. otrzymał Legię Honorową. Zmarł 19 grudnia 1996 r. w Paryżu. Rzymskie uroczystości pogrzebowe zgromadziły wiele osobistości świata kultury, ale przede wszystkim rzesze wielbicieli jego talentu. Śmierć Mastroianniego zamknęła ostatecznie pewną epokę w dziejach kina, którą najłatwiej byłoby określić epoką wielkich osobowości. Nie przez przypadek przez długie lata był aktorem ucieleśniającym idee Felliniego, stanowiąc jednocześnie jego alter ego.