Był mistrzem suspensu, artystą niepowtarzalnym, umiejącym precyzyjnie budować opowieść filmową, przetykając ją specyficznym czarnym humorem. Jego filmy są jak charakter pisma ‒ nie do podrobienia. Zresztą, pojawiając się w każdym z nich przez kilka sekund, gdzieś w tle (charakterystyczna sylwetka tęgiego, starszego pana w nieodłącznym czarnym garniturze), niejako je podpisywał. Do dziś pozostał niedoścignionym wzorem umiejętności łączenia elementów kina artystycznego i rozrywkowego. Jego dewiza: „Na początku filmu potrzebne jest trzęsienie ziemi, a potem napięcie powinno stopniowo rosnąć”, oddaje istotę twórczości reżysera, który pozostanie na zawsze w historii kina.

Jego oficjalny debiut to „Ogród rozkoszy”(1925), jednak sam Hitchcock wyżej cenił swój trzeci film ‒ „Lokator” (1926) ‒ który traktował jako swój prawdziwy debiut. Wykorzystał w nim stylistykę niemieckiego ekspresjonizmu. Już w pierwszych filmach, takich jak „Człowiek, który wiedział za dużo” (1934), „39 kroków” (1935), „Starsza pani znika” (1938), ukształtował swój własny, niepowtarzalny styl mistrza napięcia i sensacji. Twórca wyreżyserował w Anglii 23 obrazy, w tym „Szantaż” (1929) – film przełomu dźwiękowego (równolegle powstały dwie wersje: niema oraz częściowo dźwiękowa, z wgranymi partiami dialogowymi i elementami muzyki), w którym zagrała Anny Ondra, jedna z ulubionych aktorek Hitchcocka ery kina niemego. W 1939 r. przeniósł się do USA, gdzie zrealizował następnych 30 filmów. Pierwszym z nich była nagrodzona Oscarem „Rebeka” (1940). Kolejne obrazy potwierdziły pozycję Hitchcocka jako mistrza gatunku. Jego znakomite dokonania – m.in. „Akt oskarżenia” (1947), „W cieniu podejrzenia” (1943), „Okno na podwórze” (1954), „Urzeczona” (1945), „Zawrót głowy” (1958), „Psychoza” (1960), „Ptaki” (1963) – weszły do żelaznego kanonu filmowej klasyki. Ostatnim filmem mistrza była zrealizowana w 1976 r. „Intryga rodzinna”. Twórca był także producentem dwóch serii telewizyjnych: „Alfred Hitchcock przedstawia” (1955-1962) i „Godzina Alfreda Hitchcocka” (1962-1965).

Choć był pięciokrotnie nominowany do Oscara, nigdy nie otrzymał nagrody dla najlepszego reżysera, przyznano mu ją jedynie w 1978 r. za całokształt twórczości. Uznawany był w Ameryce za pierwszorzędnego rzemieślnika, a nie artystę z prawdziwego zdarzenia. Inaczej było w Europie, gdzie francuscy reżyserzy nowej fali, m.in. François Truffaut i Claude Chabrol, uznawali go za swojego mistrza.