Francuska Nowa Fala – wybuch talentów i moment przełomowy światowej kinematografii, który diametralnie zmienił myślenie o kinie i stał się inspiracją dla dziesiątek epigonów na całym świecie. Młodzi francuscy twórcy, częściowo wywodzący sie z grona krytyków magazynu Cahiers du Cinéma, nastawieni krytycznie do skostniałej branży filmowej i uzbrojeni w nowy sprzęt pozwalający kręcić sceny „z ręki” i znacznie obniżyć koszty produkcji, w ciągu kilku lat tworzą prąd, do którego latami odnosić się będą reżyserzy i widzowie na całym świecie. Awangardowe podejście do języka filmowego, odchodzenie od zasad dramaturgii, udział naturszczyków, łamanie założeń warsztatu filmowego kosztem uzyskania niecodziennych rozwiązań, wszystko to składa się na bodajże najgłośniejszą rewolucję w historii kina.

Do utraty tchu (À bout de souffle), reż. Jean-Luc Godard, Francja 1960

Żyć własnym życiem (Vivre sa vie), reż. Jean-Luc Godard, Francja 1962 

400 batów (Les quatre cents coups), reż. François Truffaut, Francja 1959

Hiroszima moja miłość (Hiroshima, mon amour), reż. Alain Resnais, Francja 1969 

Kobietki (Les Bonnes Femmes), reż. Claude Chabrol, Francja 1960

Lola, reż. Jacques Demy, Francja  1961

Cleo od 5 do 7 (Cléo de 5 à 7), reż. Agnès Varda, Francja 1962 

Windą na szafot (Ascenseur pour l'échafaud), reż. Louis Malle, Francja 1958