Czuję się lepiej na blond! Zresztą kolor ten jest fotogeniczniejszy – powiedziała w jednym z wywiadów Ina Benita, największy wamp przedwojennych, polskich ekranów. I miała rację! Odtąd kolor włosów stał się jej znakiem rozpoznawczym, a każde pojawienie się Iny na ekranie było niezapomnianym doznaniem dla widzów.

Na ekranie zawsze piękna, zawsze w innej ciekawej roli – czasem rozkapryszonej kokietki, czasem wiernej przyjaciółki, czasem uwodzicielki... Kochali się w niej wszyscy mężczyźni w kraju. Dwóch mężów, kilku kochanków – to krótki bilans złamanych męskich serc. Żyła pełnią przedwojennego, eleganckiego życia, tworząc jego dzisiejszą legendę. Po Warszawie jeździła zielonym kabrioletem, pasującym do jej oczu, a na spacerach pojawiała się z olbrzymim, kudłatym psem Misiem. Zawsze nienagannie ubrana, była ozdobą salonów. Niestety wojna brutalnie unicestwiła ten świat. O dalszych losach i okolicznościach śmierci Iny Benity wkrótce zaczęły krążyć domysły, plotki oraz zwykłe kłamstwa. Stała się legendą, obecną w zbiorowej świadomości mimo upływu lat. Dziś szeroko uśmiechnięta platynowa blondynka, spoglądająca zalotnie ze zniszczonej taśmy, nadal budzi w widzach te same co niegdyś emocje – magnetyzm tej niezwykłej aktorki, sprawia, że nie sposób oderwać od niej oczu.

Filmy w ramach cyklu:

PRZYBŁĘDA, reż. Jan Nowina-Przybylski, 1933, 64 minut (35 mm)

JEGO EKSCELENCJA SUBIEKT, reż. Michał Waszyński, 1933, 77 minut (35 mm)

MOI RODZICE ROZWODZĄ SIĘ, reż. Mieczysław Krawicz, 1938, 105 minut (35 mm)

JA TU RZĄDZĘ, reż. Mieczysław Krawicz, 1939, 97 minut (35 mm)

CZARNE DIAMENTY, reż. Jerzy Gabryelski, 1939, 77 minut (35 mm) 

W związku z premierą książki Piotra Gacka Ina Benita. Za wcześnie na śmierć (21 listopada, godz. 19:00, kino Iluzjon) zapraszamy tego dnia na film Ludzie Wisły.