Nazwana przez Chaplina „komediowym romansem pantomimicznym” historia o niewidomej kwiaciarce i włóczędze, którego dziewczyna uważa za milionera, do dziś bawi i wzrusza. „Światła wielkiego miasta” to pierwszy film Chaplina w erze dźwięku, jednak reżyser postanowił zrealizować dzieło w konwencji filmu niemego, ponieważ, jak twierdził: „Jest miejsce dla wszystkich odmian rozrywki. Poza tym jestem mimem i jeśli chodzi o ten gatunek, jedynym w swoim rodzaju i – bez fałszywej skromności – mistrzem”. Gęganie na początku filmu jest parodią pierwszego filmu dźwiękowego „Śpiewaka jazzbandu".

Historia niewidomej kwiaciarki i biednego włóczęgi, którego dziewczyna uważa za milionera. Włóczęga postanawia zdobyć pieniądze na operację oczu dziewczyny.