Błyskotliwy i głęboko sarkastyczny w odniesieniu do burżuazyjnej moralności film Luisa Bunuela bazuje na wszechogarniającym poczuciu surrealizmu. Pozornie logiczna sytuacja zakłócana jest co i rusz nieoczekiwanymi przeszkodami, tworząc opowieść zgoła abstrakcyjną. Dzieło pozbawione jest linearnej narracji, mimo iż całość trzyma w ryzach elementarna konstrukcja fabularna. Punkty te w żaden sposób nie ograniczają jednak twórcy przed swobodnymi zmianami tonu i charakteru opowiadanych historii. Jak mówił sam reżyser: „obrazy mają nie kopiować rzeczywistości, ale ją tworzyć". Oto grupa burżujów zasiada po wielokroć do posiłku, którego nie jest w stanie spożyć. Ta niemożność w głowie Bunuela jest kluczowa, gdyż stanowi punkt wyjścia do opowiedzenia serii abstrakcyjnych obrazów.