Rok 1948. Ocalone z Holokaustu żydowskie dzieci z sierocińca w Helenówku oglądają występ Dżigana i Szumachera – komików, którzy po wojnie spędzonej w Związku Radzieckim powrócili do Polski. Teraz prezentują na scenie sztukę na temat getta. Dzieci, które mają za sobą tragiczne, osobiste doświadczenia i które okupacyjną rzeczywistość poznały od najgorszej strony, z całą siłą odczuwają fałsz przedstawianych sytuacji. Mimo osobistej tragedii, czasem śmiejąc się przez łzy, ukazują siłę odnowienia, zwycięstwo życia nad bólem i tęsknotą za bliskimi i światem, który został bezpowrotnie utracony.