Ekranizacja powieści Stanisława Lema pod tym samym tytułem. Początek okupacji niemieckiej w Polsce. Do położonego na uboczu szpitala psychiatrycznego przybywa młody lekarz. Wkrótce poznaje zespół lekarski oraz panujące w szpitalu prawa i zwyczaje, wynikające z podziału na ubezwłasnowolnionych i opiekunów. Pewnego dnia pod szpital zajeżdżają niemieckie ciężarówki – los jego personelu i pacjentów zostaje przesądzony.

Scena finałowa, z czarno-białymi zdjęciami i wyciszeniem dźwięku, nadaje filmowi wymiar apokaliptyczny. W tym Żebrowski pozostał wierny Lemowi, u którego sprawcy zbrodni są pozbawieni twarzy. Najważniejsze w filmie i w książce jest skupienie uwagi na poszukiwaniu, niezależnie od miejsca i czasu, godnej postawy wobec cierpienia i śmierci.