Film składa się z dwóch paralelnych historii – pierwsza opowiada o losach pewnego małżeństwa, druga o bolączkach pisania, czy szerzej – tworzenia. Na samotną wyspę u brzegu Atlantyku w północnej Francji przyjeżdża pisarz Edgar ze swoją żoną Myléne, która w wyniku wypadku samochodowego straciła mowę. Edgar zaczyna pisać powieść, do której wykorzystuje materiały zdobyte na podpatrywaniu życia mieszkańców wyspy. Rzeczywistość zaczyna zlewać się z literacką fikcją, a postaci zrodzone w wyobraźni pisarza stają się dla niego tak samo prawdziwe jak realni ludzie. Obraz Agnes Vardy jest doskonałym przykładem nowofalowego zerwania z klasycznym językiem kręcenia filmów. Sposób prowadzenia fabuły oparty na odrzuceniu linearności i przywiązania do klasycznego ciągu przyczynowo-skutkowego, a także opowiadanie historii nie wprost, nie w sposób obiektywny, ale z perspektywy jednostkowej, z całym bagażem odczuć, wrażeń i przemyśleń, które przeszywają refleksje pisarza, stanowi jedną z pełniejszych realizacji postulowanego kina autorskiego.