„Arirang” został zrealizowany w wyniku dramatycznych wydarzeń w życiu reżysera. Powstał trzy lata po premierze „Snu”, na planie którego w fatalnym wypadku niemal zginęła aktorka grająca główną rolę. Chwila ta, jak mówi sam reżyser, zmusiła go do spojrzenia wstecz na 15 filmów, jakie gorączkowo robił przez 13 lat swojej kariery. Kim Ki-duk spędził dwa lata na dobrowolnym wygnaniu, w nieogrzewanej chacie na koreańskiej prowincji. Żył jak pustelnik, bez bieżącej wody, z namiotem rozłożonym w domu pośród walających się pamiątek po wcześniejszych sukcesach. Obraz jest rejestracją tego czasu. W dialogu ze sobą autor analizuje źródła własnej twórczości, emocje i kompleksy, pułapki stylu i oczekiwań. W przerwach między oglądaniem dawnych filmów, obrazów i plakatów artysta majsterkuje w domowym warsztacie, konstruuje maszynkę do kawy oraz pistolet, z pomocą którego ostro rozliczy się z postaciami z dawnych lat. Przejmującym refrenem staje się w filmie tytułowa pieśń ludowa, wykonywana wedle tradycji w momentach melancholii.