Janusz Korczak z wykształcenia był lekarzem, z zamiłowania pedagogiem i psychologiem. Działał w instytucjach charytatywnych, wykładał w Instytucie Pedagogiki Specjalnej, pisał powieści społeczne i książki dla dzieci. Był kierownikiem dwóch warszawskich sierocińców. W czasie wojny chronił żydowskie sieroty przed okrucieństwem i szaleństwem hitlerowskiego systemu, a kiedy nie było już dla nich ratunku poszedł z nimi dobrowolnie na śmierć w komorze gazowej. Był człowiekiem heroicznym, jednym z tych, którym w czasach pogardy udało się zachować człowieczeństwo i godność. Pomysł filmu o doktorze Korczaku powstał jeszcze w latach 60., scenariusz napisała Agnieszka Holland w roku 1982, ale do realizacji Andrzej Wajda mógł przystąpić dopiero siedem lat później. Stworzył dzieło powściągliwe, a nawet ascetyczne w swej czarno-białej fakturze, jednak pełne ciepła i poezji, przepojone niekłamanym podziwem dla swego bohatera. Kreacja Wojciecha Pszoniaka w głównej roli z pewnością należy do ciekawszych w jego karierze.