Film Majewskiego był określany przez krytyków jako „biblijna opera mydlana”, gorzka satyra na Amerykę i współczesną cywilizację, w której surrealizm przeplata się z dosłownością, banał z misterium, patos z groteską. Akcja filmu rozgrywa się na kalifornijskiej pustyni, widzimy rozrzucone sprzęty kuchenne, telewizory, stół, łóżko i krzesła. W takiej przestrzeni obserwujemy życie młodego małżeństwa, które przeżywa kryzys uczuciowy. Mężczyzna nie chce mieć dzieci, co skłania jego żonę do odejścia.

W wywiadach reżyser podkreślał: „Podobnie jak wielu innych ludzi przyjechałem do tego kraju z przekonaniem, że to istny raj. Znalazłem tu i odkryłem wiele dobrego, lecz jednocześnie uderzyło mnie, jak bardzo ludzie tutaj nie czują się bezpiecznie. Surowość pustyni, z meblami absurdalnie wytyczającymi granice niewidzialnego domu, każe widzom postrzegać bohaterów jako archetypy. Wes i Karen to dwoje ludzi, którzy uginają się pod ciężarem, podobnie jak piasek wokół nich. Są odbiciem najciemniejszych uczuć, jakie drążą ludzi w tym kraju: rozpaczy, bezradności, gniewu”.