Tytułowa panna Julia w świętojański wieczór pozostaje sama w pałacu. W tę noc zabaw, kiedy we wsiach odbywają się uroczystości przeniesione jeszcze z czasów pogańskich, cała służba także oddaje się nasyconym erotyzmem zabawom, które panna Julia obserwuje z coraz większym zainteresowaniem. Pod wpływem atmosfery tego niezwykłego wieczoru dochodzi do zbliżenia między nią i lokajem Jeanem, niegdyś towarzyszem jej dziecięcych zabaw, później odgrodzonym niewidocznym murem, dzielącym panią i służącego.

Reżyser uzupełnił fabułę dramatu Strindberga licznymi retrospekcjami, wspomnieniami głównych bohaterów, zderzając w jednym obrazie dwie płaszczyzny czasowe. Obok wątku dominującego u autora pierwowzoru, Augusta Strindberga, którego sztuka, napisana w 1888 roku, w sposób rewolucyjny na owe czasy poruszała problem walki płci, Alf Sjöberg ukazał przemijanie pewnej epoki i klasy oraz ścisły związek między przeszłością i teraźniejszością, mistrzowsko tworząc atmosferę napięcia między bohaterami.