Paweł Moszczyński jest młodym, przystojnym chłopakiem. Pozornie nie różni się niczym od swoich rówieśników. Dopiero po chwili orientujemy się, że jednak jest „inny”. Ma lekki jednostronny niedowład, nie umie pisać ani czytać. Mówi o sobie: „jestem dzieckiem niepełnosprawnym. To nie moja wina. To lekarze się pomylili”. Paweł doskonale biega, osiągając wyniki lepsze od wielu „normalnych”, sprawnych i wysportowanych kolegów. Jest światową gwiazdą. Jego sukcesy to niezliczone zwycięstwa w zawodach dla niepełnosprawnych i w paraolimpiadach. Jacek Bławut kolejny raz przygląda się bohaterowi „nienormalnemu” pozornie żyjącemu na marginesie życia, skazanemu na gorszość, uzależnionemu od innych. To właściwie portret intymny znów podejmujący grę ze stereotypowym postrzeganiem upośledzenia jako ograniczającego stygmatu. W rzeczywistości Pawłowi Moszczyńskiemu sport pomógł wywalczyć w życiu swoje miejsce. Bohater biega, by poczuć się wolnym, ale i udowodnić, że potrafi osiągnąć to, czego niejeden w pełni sprawny człowiek mógłby mu pozazdrościć. Reżyser tym razem nie pokazuje ewolucji własnych wyobrażeń, ale stara się uczynić z kamery swego rodzaju zwierciadło, w którym Paweł może się przejrzeć i zobaczyć, dokąd zaszedł, poczuć się człowiekiem pełnowartościowym, przezwyciężającym to, co w oczach innych czyni go „upośledzonym”. Przy okazji zaś opowiada reżyser o prawdziwym sportowcu, herosie, który sukces odnosi nie dla sławy i pieniędzy, ale pozostaje wierny zapomnianemu już etosowi walki z samym sobą i własnymi ograniczeniami.