Debiut reżyserski Jacka Bławuta, zrealizowany na zlecenie Urzędu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jest z jednej strony swego rodzaju ćwiczeniem stylistycznym. Bławut, jako operator z niemałym już wówczas dorobkiem, konstruuje wprawkę sprawdzającą potencjał samego obrazu jako języka komunikacji. Seria połączonych w asocjacyjną impresję dźwiękowych kadrów, pozbawionych całkowicie jakiegokolwiek komentarza, ma mówić za siebie. Pokazywać, zamiast tłumaczyć i przekonywać przy pomocy towarzyszących obrazom słów. Impresyjny obraz ma nie tyle przekonywać, co skłaniać do ekologicznej refleksji. Zdjęcia zrealizowane zostały w okolicach Bełchatowa, gdzie na początku lat 60. ubiegłego wieku odkryte zostały złoża węgla brunatnego. Rabunkowa ich eksploatacja w kopalniach odkrywkowych, obliczona przede wszystkim na wydajność, stała się wówczas przyczyną poważnego zagrożenia dla środowiska naturalnego. Roczna emisja pyłów i gazów była tam stukrotnie większa niż dopuszczalne, i tak zawyżone normy. Bławut pokazując zniszczony, ale też zdehumanizowany pejzaż Bełchatowskiego Zagłębia Węgla Brunatnego stawia pytanie o przetrwanie życia i cywilizacji. Obrazy są czytelne aż nadto, komentarz zupełnie zbędny: dewastacja środowiska grozi katastrofą ekologiczną, zagładą wszelkiego życia. Ostatni kadr staje się jednak metaforycznym obrazem nadziei – manifestem wiary, że przyroda sama da sobie radę z ludzkim szaleństwem, przetrwa cywilizacyjną dewastację.