Marcel Wysocki jest byłym oficerem Armii Krajowej, niesłusznie skazanym na karę śmierci. Udaje mu się jednak uciec z więzienia. Poszukiwany przez UB znajduje schronienie u Anny, swojej dziewczyny z czasów wojny. Kobieta pracuje teraz jako pielęgniarka w szpitalu w Legnicy, jest jedyną osobą, której Marcel może zaufać. Odżywają wspomnienia i wraca uczucie między bohaterami. Oboje są świadomi, że sytuacja, w której się znaleźli, nie będzie trwać długo. Anna pomaga Marcelowi przezwyciężyć chwile załamania i depresji. Ich życie komplikuje dodatkowo ciąża Anny. Zakochany w Annie doktor Ruczyński proponuje jej małżeństwo i swoje nazwisko dla dziecka. Anna odrzuca propozycję.

"W zawieszeniu" to kinowy debiut Waldemara Krzystka. Film jest kameralnym dramatem psychologicznym, opowiadającym o relacjach między dwojgiem ludzi, którzy znaleźli się w położeniu ekstremalnym. Reżyser stworzył na ekranie sytuacje zagrożenia, która wymaga niezwykłej odwagi, wytrwałości, wiary i nadziei. Uczynił to w konwencji melodramatu, z właściwą dla tego gatunku charakterystyką postaci i odwołaniem się do emocji. Akcja filmu toczy się na przełomie lat 40-tych i 50-tych, ale i sytuacja polityczna kraju, choć istotna, jest tylko tłem, uzasadnieniem głównego wątku " Anny i Marcela. Początek filmu jest zgoła sensacyjny (ucieczka Marcela z transportu, wizyty u kolejnych znajomych, podróże przygodnymi ciężarówkami). Krzystek umiejętnie pokazuje "polowanie" na człowieka, przedstawia całą machinę, jaką uruchamia UB, aby złapać uciekiniera. Ten dynamiczny prolog wprowadza napięcie i obrazuje stan zagrożenia bohaterów filmu. Dalsza część utworu utrzymana jest w dużo wolniejszej narracji. W zawieszeniu to film surowy i trudny w odbiorze. Opowieść rozgrywa się w dwóch, trzech wnętrzach, bierze w niej udział kilkoro zaledwie aktorów. Pogłębia to wizerunek psychologiczny bohaterów, zagęszcza relacje między nimi, zmusza widza do dużego skupienia. Wszechobecny w filmie klimat niepewności i niepokoju potęgują niezwykle plastyczne zdjęcia Dariusza Kuca i sugestywna muzyka Jerzego Satanowskiego. Pomagają w tym również również aktorzy. Krystyna Janda i Jerzy Radziwiłowicz stworzyli postacie bardzo wiarygodne, nadali filmowi piętno swych osobowości.

"Waldemar Krzystek zrealizował film dojrzały i mądry, film który nowoczesnym i atrakcyjnym językiem kina odwołuje się do doświadczeń pokolenia ojców, służąc refleksji o teraźniejszości, ukształtowanej przez przeszłość." Małgorzata Dipont, Życie Warszawy 254/1987 "Krzystek wykazał swą artystyczną dojrzałość w prostocie, ograniczeniu, odrzuceniu. W rezygnacji z wszelkiej widowiskowości i atrakcyjności, z efektownej może, ale nie niezbędnej rozbudowy tła a nawet z namiętności, która łatwo zyskać mogła temperaturę histerii. Powagą, spokojem, prawdą i logiką tchnie ten scenariusz, do którego pomysł " ale sam tylko pomysł " wzięty został z życia (...)." Władysław Cybulski, Dziennik Polski 283/1987 "Sprawny warsztat reżysera, wsparty doskonały, ściszonym aktorstwem Krystyny Jandy i Jerzego Radziwiłowicza w rolach głównych, sugestywna muzyka Jerzego Satanowskiego składają się na w pełni udany melodramat polityczny." Marek Sadowski, Rzeczpospolita 267/1987

Film oparty jest na autentycznych wydarzeniach. W filmie wykorzystano utwory z nagrań Polskiego Radia i Archiwum Dokumentacji Mechanicznej. Wiersz Umarł Stalin recytuje jego autor " Konstanty Ildefons Gałczyński.