Po sukcesach „Rozwodu po włosku” oraz „Uwiedzionej i porzuconej” Germi postanowił zrealizować satyrę filmową, obnażającą obyczaje i mentalność włoskiej prowincji. W formie trzynowelowej historii reżyser opowiedział o ludzkich przywarach i słabościach. Mówiąc o genezie filmu stwierdził: „Film przedstawia w formie tragikomicznej, farsowej i satyrycznej pewien układ stosunków, który zasadza się na hipokryzji. Wenecka prowincja obfituje w hipokrytów. W tym stwierdzeniu nie ma nic z oskarżenia, bowiem hipokryzja jest pewną formą współżycia, niejako cementem społecznym, koniecznym przy współżyciu obywateli. Gdyby ludzie mówili zawsze prawdę, dawno by się nawzajem pozabijali. Prowincja wenecka jest regionem o bardzo rozwiniętych tradycjach życia społecznego. To społeczeństwo respektuje w najwyższym stopniu formy, gdyż formy są niezbędne przy współżyciu. Takie są właśnie motywy, które skłoniły mnie do zainteresowania się tą właśnie prowincją”.