Jedna z najciekawszych Bergmanowskich psychodram koncentruje się na postaci odnoszącej sukcesy doktor psychiatrii, która powraca do swego domu rodzinnego, gdzie – osaczona przez wspomnienia z przeszłości – stopniowo popada w załamanie nerwowe. Niezwykłe, o wielkiej intensywności kreacje Liv Ullmann i Erlanda Josephsonna i wizyjność niczym z sennego koszmaru na długo pozostają w pamięci widzów. 

Początkowo uznany za porażkę film z czasem zaczął być coraz bardziej doceniany. Co w takich filmach jak Twarz było zbyt wyrafinowane, tu jest poruszająco bezpośrednie, co Persona, podobnie wiele przekazująca przez obraz twarzy, gubiła w chłodzie formy, tu jest boleśnie czułe – pisał o dziele Adam Garbicz (Kino, wehikuł magiczny. Podróż trzecia, s. 158). Dramat Bergmana wiele zawdzięcza zdjęciom Svena Nykvista, który właśnie w tym dziele stworzył jedne z najwspanialszych portretów ludzkiej twarzy w kinie. Warto wspomnieć, że obraz z 1976 roku w dalszym ciągu pozostaje inspirujący – przykładowo, w 2021 roku Twarzą w twarz zostało wystawione w Teatrze Powszechnym (spektakl wyreżyserowała Maja Kleczewska).