„Czarownice” były w kinie duńskim przedsięwzięciem wyjątkowym i nowatorskim. Celem reżysera było zilustrowanie tematu czarnoksięstwa, magii i czarownic na przestrzeni wieków. Prace nad filmem poprzedził kilkuletnimi studiami, aby swoją wizję poprzeć naukowymi badaniami (w szczególności odwoływał się do nurtów w psychologii, które demoniczne opętanie interpretowały jako objaw histerii).

Film składa się z siedmiu części. We wprowadzeniu przedstawia w bogatej ikonografii starożytne i średniowieczne wyobrażenia o świecie, Bogu i szatanie. Kolejne części to zainscenizowane czarnoksięskie praktyki średniowiecznych wiedźm, polowanie inkwizycji na czarownice, izby tortur. W ostatniej części reżyser stawia tezę, że pewne zjawiska psychiczne, które kiedyś przejawiały się w postaci praktyk czarnoksięskich, występują również współcześnie, choć przybierają zmienione formy, np. somnambulizm, kleptomania.

Obraz Christensena został zrealizowany z ogromnym rozmachem i pochłonął gigantyczne środki pieniężne. Przyjęty z zainteresowaniem jedynie w kręgach intelektualnych, okazał się totalnym fiaskiem, przechodząc do historii kina szwedzkiego jako legendarna katastrofa finansowa.