Kinowy debiut Kena Loacha. Główną bohaterką filmu jest Joy, młoda kobieta, która opuściła dysfunkcyjny dom rodzinny, żeby wyjść za Johnny’ego. Niestety życie z mężczyzną, który znęca się nad swoją żoną, okazuje się bardzo trudne. Kiedy Johnny trafia do więzienia, Joy musi sama zaopiekować się sobą oraz małym synkiem. Bohaterka poznaje innego mężczyznę, który również ma kryminalną przeszłość…

Już w swoim pierwszym kinowym dziele Ken Loach podejmuje problematykę społeczną, której pozostanie wierny przez całą swoją twórczość. Pod względem poetyki „Czekając na życie” różni się jednak od kolejnych dzieł twórcy „Kesa” – to film pełen eksperymentów formalnych, samoświadomy, burzący czwartą ścianę. Jak pisała Ewa Mazierska, Loach eksperymentuje tu z „ różnymi «brechtowskimi» technikami: śródtytułami, głosem z offu i wywiadem. Ich celem nie jest jednak wprowadzenie dystansu między widzem a odbiorcą, lecz przeciwnie – zbliżenie widza do filmu, a zwłaszcza do głównej bohaterki” (E. Mazierska, Ken Loach – patrz i walcz, Warszawa 2002).