Jedno z największych arcydzieł w historii kina. Zapowiadany przez Bergmana jako ostatni film, Fanny i Aleksander przynosi swego rodzaju podsumowanie wątków pojawiających się we wcześniejszych obrazach reżysera. W warstwie fabularnej jest to opis życia rodzinnego w domu surowego i purytańskiego pastora na początku XX wieku. W warstwie głębszej ukazany jest metafizyczny konflikt dobra i zła, próby poszukiwania Boga, a co za tym idzie - sensu życia. To również pogłębiona refleksja na temat roli sztuki w życiu człowieka, jej magicznej i oczyszczającej zarazem siły. 

Zainspirowane wspomnieniami Bergmana z dzieciństwa Fanny i Alexander traktowane bywa niekiedy jako summa twórczości szwedzkiego reżysera. To film nie tylko mistrzowski narracyjnie i fenomenalnie zagrany, ale też olśniewający wizualnie. Sukces artystyczny jest w dużej mierze zasługą Svena Nykvista. Patrząc na Fanny i Alexander, zadziwiać nas musi bogactwo barw, struktur, detali. Nykvist podniósł rzemiosło do rangi sztuki przez głębokie i subtelne zrozumienie tego, jak niewielkie zmiany odcieni mogą oddziaływać na cały film – pisał Bruce A. Block w recenzji cytowanej przez samego Nykvista (cyt. za: Kult światła, s. 176). Film otrzymał Oscary za najlepszy film nieanglojęzyczny, zdjęcia, scenografię i kostiumy.