Wielka, włochata gorylica zakuta w kajdany przechadza się między stolikami nocnego klubu. Wdrapuje się na scenę i… wyłania się z niej piękna Blonde Wenus, czyli Marlena Dietrich we własnej osobie. To najsłynniejsza scena tego filmu, piątego wspólnego przedsięwzięcia Dietrich i reżysera Josefa von Sternberga. Główna bohaterka, Helen przerabia na własnej skórze kolejne warianty kobiecego losu. Jest przykładną żoną i matką, potem utrzymanką zamożnego polityka, wyjętą spod prawa uciekinierką, biedaczką, wreszcie sławną i niezależną gwiazdą kabaretu. Aniołem i dziwką. Kobietą upadłą i kobietą wzorcową. Zmienia nazwiska, pseudonimy, wizerunki….

Jej dzieje to nieustanna próba wyzwolenia się spod władzy męskiego spojrzenia. Skłania do takiej interpretacji już nawiązujący do baśni prolog, w którym naga, kąpiąca się Helen jest podglądana przez swego przyszłego męża, jak również - typowe dla Hollywoodu – „przyzwoite” zakończenie, w którym wszystko wraca do tzw. normy. Trudno też nie doszukiwać się w filmie analogii do biografii samej Dietrich oraz relacji aktorki z jej odkrywcą i kochankiem, von Sternbergiem (powtarzającym pod koniec życia: „Ja jestem Miss Dietrich, Miss Dietrich to ja”). Po „Blonde Wenus” zrobią jeszcze razem dwa filmy, po czym ich drogi rozejdą się na zawsze.