Shin Don Huyk urodził się w 1983 roku w północnokoreańskim obozie koncentracyjnym o najwyższym stopniu kontroli. Z takiego obozu nie wychodzi się żywym. Jego rodzice to więźniowie, którzy małżeństwo zawarli z rozkazu strażnika. Obóz 14 jest całym światem dla 40 000 więźniów, zdanych na łaskę nadzorców, za każdą egzekucję nagradzanych dodatkową porcją mięsa i alkoholu. Jako podstawową karę za naruszenia regulaminu przewidziano natychmiastowe rozstrzelanie. Obok katorżniczej pracy, głodu, bicia i tortur codzienną rzeczywistością obozu jest nieustanna inwigilacja i wymagane prawem donosy na przewinienia współwięźniów. Takie pojęcia, jak rodzina, nic tu nikomu nie mówią, o czym dobitnie świadczy historia Shina, który doniósł na własną matkę i bez większych emocji oglądał jej egzekucję. Jednak kiedyś, jak sam mówi, od jednego z nowych więźniów usłyszał o smaku kurczaka, który wydał mu się obietnicą sytego świata na zewnątrz. W wieku lat dwudziestu trzech Shin dokonał rzeczy niezwykłej – udało mu się zbiec z obozu i przez Chiny przedostać do Korei Południowej.

Jego wstrząsająca opowieść, w filmie Marca Wiese ilustrowana animacjami i uzupełniona wyznaniami dwóch byłych północnokoreańskich oficerów, to jedno z najważniejszych świadectw ze współczesnego Gułagu. Chyba równie wstrząsające, jak historia Shina, jest jego zamykające film wyznanie, które więcej mówi o istocie totalitarnej tęsknoty niż niejedna uczona analiza. Jest to wyznanie o tęsknocie za życiem w obozie i utraconą wraz z nim „czystością serca”.