Jedenaścioro młodych ludzi, wśród których jest między innymi lekarz, artysta-malarz, ceniony specjalista od reklamy, porzuca uporządkowane życie, by założyć komunę kontestującą obowiązujące normy społeczno-obyczajowe. Ta prowokacyjna zabawa polega na udawaniu w miejscach publicznych chorych psychicznie, by wywołać reakcję otoczenia.

Podczas jednej z wypraw „w miasto” czwórka eksperymentatorów obserwowana jest przez Karen, załamaną po śmierci dziecka prostą dziewczynę z robotniczego środowiska. Zaczepiona przez nich, zostaje wciągnięta do gry, jednak dla niej „uwolnienie wewnętrznego idioty” oznaczać będzie w konsekwencji coś o wiele głębszego i poważniejszego, niż zabawa prowadząca w założeniu do samowyzwolenia i odrzucenia wszystkiego, co ogranicza wolność.

Prowokacyjne dzieło van Triera zostało zrealizowane według założeń manifestu DOGMA 95, zakładającego „czystość formy” filmu – wyłącznie naturalne oświetlenie, kamera „z ręki”, zakaz stosowania trików i wszelkich efektów, akcja dziejąca się wyłącznie w czasie aktualnym, naturalne wnętrza. W tym kształcie formalnym twórca zawarł głęboką refleksję, dotyczącą współczesnej kultury i iluzji, jaką jest „prawdziwe” życie w twardych ramach norm społecznych.