Cztery młode ekspedientki pracujące w sklepie pana Belin nudzą się w pracy śmiertelnie i dopiero wieczorem odzyskują chęć do życia. Spacerują Polami Elizejskimi, odwiedzają nocne lokale zdobywając pożywkę dla plotek na następny nudny dzień. Tyle tylko, że nie każdy atrakcyjny nieznajomy jest rycerzem na białym koniu... Chabrol przedstawia swoje bohaterki z typowym dla siebie dystansem, skupiając się na starannie zarysowanym tle obyczajowym. Prawdopodobnie z powodu owego dystansu do bohaterek część krytyki zarzuciła reżyserowi cynizm, inni – zapożyczenia od Felliniego, Wellesa, Franju, a przede wszystkim – Hitchcocka. „Kobietki” miały też zwolenników, jeden z recenzentów napisał: „Absolutnie nie zgadzam się z zarzutem cynizmu, upodobania do brudu i brzydoty; Chabrol chciał po prostu pokazać życie czterech dziewcząt, podobnych tysiącom żyjącym bez kultury i bez przyszłości”. Zaś inny dodawał: „Symfoniczna konstrukcja »Kobietek« z powodzeniem manewruje splataniem intrygi i różnorodnością przygód. Wstrzemięźliwość dialogów, znakomita muzyka Paula Misraki, swoboda scen – ich rozwój, siła, współzależność – wszystkie te elementy okazały się tu połączone przez artystę panującego nad dziełem”.