Druga – po „Makbecie” – inscenizacja Szekspira zrealizowana przez Orsona Wellesa spotkała się z dużo lepszym przyjęciem, otrzymując w 1952 roku Złotą Palmę na MFF w Cannes. Welles występował tu w potrójnej roli - producenta, reżysera i odtwórcy roli tytułowej. Krytyka zgodnie podkreślała twórcze i na wskroś nowoczesne odczytanie tekstu Szekspira. Mimo usunięcia ponad połowy oryginalnego tekstu, Welles pozostał wierny duchowi literackiego pierwowzoru. Dramat zazdrości prowadzącej do zbrodni, w interpretacji reżysera staje się tragedią zawiedzionego zaufania i daremnego dążenia do szczęścia i akceptacji. Otello Wellesa to człowiek oszukany i zdradzony. Uosobieniem destrukcyjnej ambicji i wszelkiego zła jest tu postać Jagona - fałszywego przyjaciela i faktycznego sprawcy tragedii. Mimo że realizacja napotykała wiele trudności, co odbiło się na efekcie końcowym, adaptacja „Otella” jest dziełem o ogromnej sile wyrazu.