Film został oparty na autentycznych wydarzeniach, jakie rozegrały się w Rzymie w styczniu 1951 roku. W czasach, gdy dramatycznie wysokie bezrobocie było jednym z najpoważniejszych problemów społecznych kraju, ogłoszenie o pracy dla sekretarek zgromadziło ponad dwieście kobiet chętnych na to stanowisko. Ogromna kolejka sięgała na schody kamienicy, w której odbywał się nabór. Pod ciężarem stłoczonych kobiet schody runęły. Zdarzenie to relacjonowały wszystkie włoskie media, prowokując przy okazji szeroką dyskusję o społecznych konsekwencjach polityki kolejnych włoskich rządów. Temat został przez realizatorów filmu wykorzystany w bardzo swoisty sposób. Zamieścili mianowicie ogłoszenie o naborze statystek do filmu, by na kanwie indywidualnych losów zgłaszających się kobiet stworzyć filmowy scenariusz. Ta wielowątkowa struktura fabularna dała w rezultacie bardzo spójny i niezwykle przejmujący obraz społeczeństwa doby ekonomicznego kryzysu. „Rzym, godzina 11”, schyłkowe dzieło neorealizmu, należy jednocześnie do najlepszych osiągnięć całego nurtu.