Umberto D. jest samotnym emerytem, którego jedynym przyjacielem jest pies. Z powodu trudnej sytuacji materialnej nie stać go na opłacanie czynszu i w efekcie zostaje wyrzucony z mieszkania. Próbuje żebrać, ale osobista godność mu na to nie pozwala. Załamany, decyduje się na krok ostateczny, a ponieważ oddanie psa do schroniska nie udaje się, zwierzę ma podzielić los swojego pana. Instynkt życia sprawia jednak, że pies ucieka. Umberto podąża za nim, a odzyskanie zaufania jedynego przyjaciela wiąże go na nowo z życiem.

Film jest arcydziełem włoskiego neorealizmu, a jego głęboki tragizm i żarliwa wymowa zrodziły się z potrzeby obiektywizmu i pokazywania świata jakim jest. Zamierzeniem twórców filmu było ukazanie problemów społecznych powojennych Włoch, przez co byli atakowani przez obóz konserwatystów za oczernianie kraju i wyolbrzymianie nędzy.