Debiut filmowy Volkera Schlöndorffa będący adaptacją autobiograficznej powieści austriackiego pisarza Roberta Musila z 1906 r. Film analizuje mechanizmy budowania elitarnej ideologii panów w austro-węgierskiej społeczności szkolnej na początku wieku dwudziestego. Myślenie w czarno-białych kategoriach pionowych i dzielenie świata na lepszych i gorszych to tylko jedna strona medalu, reżyser z jednoraką atencją mówi o pasywności jako tożsamej współwinie, traktując brak reakcji jako formę legitymizacji zła. Oczywisty jest tutaj komentarz do własnej historii Niemiec, Schlöndorff doskonale przeniósł na ekran tekst napisany na długo przed powstaniem Trzeciej Rzeszy, odczytując w nim mechanizmy zapowiadające nazizm, kształtujące osobowości autorytarne.

W 1962 roku na festiwalu w Oberhausen niemieccy filmowcy ogłosili manifest definiujący stare kino jako ‘martwe’ i potrzebę tworzenia Nowego Filmu Niemieckiego. Dzieło Schlöndorffa było jednym z pierwszych obrazów realizujących reguły niemieckiego kina nowofalowego.