Reżyser filmu podróżuje po Teheranie jako taksówkarz i na przykładzie kolejnych pasażerów pokazuje absurdy i grozę życia w swojej ojczyźnie. Każdy z pasażerów wnosi do filmu nowy problem i nową refleksję na temat życia we współczesnym Iranie. Chociaż reżyser został objęty dwudziestoletnim zakazem wykonywania zawodu („Taxi” jak i dwa poprzednie filmy powstały bez zgody irańskiej cenzury), z jego filmu płynie autentyczna radość z życia i tworzenia. Film został nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na festiwalu filmowym w Berlinie.