Kanwą scenariusza filmu była autobiografia ostatniego cesarza Chin, Pu Yi. Bertolucci wykorzystał ją do kolejnej refleksji nad losem jednostki wewnętrznie sfrustrowanej i wyalienowanej. W filmie rozpoczynającym się od wydarzeń z 1950 roku, kiedy to władze radzieckie przekazują byłego cesarza Chińczykom, „reedukacja” Pu Yi przez komunistyczne władze przeplata się z pokazywanym w retrospekcjach wątkiem wychowywania małego człowieka na boga za murami Zakazanego Miasta. Spokojny rytm narracji odsłania nurtującą Bertolucciego myśl o ulotności wszystkich ludzkich marzeń i dążeń, a zwłaszcza pragnienia władzy i miłości, myśl o schyłkowości współczesnego świata.