Film powstał w formie tryptyku. Każda z historii jest odmienną interpretacją wiersza Wisławy Szymborskiej „Na wieży Babel”. Z jednej strony zawiłość, niedoskonałość mowy prowadzi do konfliktu, odrębności ludzkich światów, z drugiej strony – przyczyną rozstań i nieporozumień jest sam język, który oddala od siebie bohaterów. Przestrzeni międzyludzkich spotkań nie ogranicza żadne miejsce ani czas. W ostatniej części otwartą narrację integruje perspektywa poznawcza widza, który może łączyć obrazy i samodzielnie układać je w całość. Każde widzenie porządkuje i określa to, co w poezji nieokreślone, zawieszone, niedopowiedziane. W filmie „Na wieży Babel” widzenie nie jest jednak obiektywne, jedyne i niepodważalne, dzięki temu poezja zachowuje swoja tajemnicę i wieloznaczność.