Obraz sygnowany nazwiskami Eleny Chorewej – jednej z reżyserek odpowiedzialnych za mozaikowy film „Zimo, idź precz!” z 2012 roku poświęcony moskiewskim antyrządowym protestom sprzed kilku lat oraz producenckiego duetu Kostomarow/ Rastorgujew – to kolejna, co najmniej równie udana, próba stworzenia dokumentu kolektywnego. Zdjęciom kręconym w obu krajach przez dziesięciu filmowców biorących udział w projekcie, towarzyszą anonimowe ujęcia, znane niekiedy z Internetu lub TV. Pierwsza część filmu, premierowo zaprezentowana na tegorocznym festiwalu w Locarno, to kronika wydarzeń na Ukrainie w 2014 roku – począwszy od rewolucji na Majdanie, aż po rosyjską aneksję Krymu i wojnę na Wschodzie. Druga – choć momentami równie ostra – jest zasadniczo wolna od wszelkiej bohaterskiej i martyrologicznej narracji, przynosząc radykalne odświeżenie języka filmowego i stylistycznego rejestru. To mistrzowsko zmontowane paralelne opowieści z Rosji i Ukrainy. Znajdziemy tu zarówno hołd dla cichych bohaterów Moskwy i Kijowa, kpinę z hipokryzji politycznych oportunistów, jak i soczysty kawałek życia zwykłych ludzi w postsowieckiej rzeczywistości, odmalowany z gogolowskim wręcz poczuciem humoru, absurdu, groteski i – humanizmu.