W swoim drugim pełnometrażowym filmie fabularnym Fridriksson porusza do dziś niezbyt popularny w kinematografii temat, jakim jest miejsce, rola oraz status społeczny starszych ludzi w społeczeństwie konsumpcyjnym. Thorgeir (Gísli Halldórsson) i Stella (Sigrídur Hagalín) uciekają z domu opieki, aby po raz ostatni w życiu poczuć wolność. Marzeniem kobiety jest pochówek w „dzikiej” ziemi. Fabuła filmu kilkukrotnie ociera się o sferę sacrum, nawiązując między innymi do dawnych islandzkich wierzeń oraz symboliki chrześcijańskiej.