Bohaterką „Bezbronnych nagietków” jest opuszczona przez męża, zaniedbana i rozgoryczona Beatrice, która mieszka w rozpadającym się drewnianym domu z dwiema córkami i staruszką unieruchomioną na wózku inwalidzkim. Beatrice próbuje znaleźć jakiś cel w swoim życiu, ale jej kolejne pomysły wciąż okazują się chybione. Emocjonalnego spełnienia stara się doświadczyć w relacjach ze swoimi córkami – cierpiącą na epilepsję, egoistyczną Ruth oraz cichą Matildą, przywiązaną do swego białego królika i zajętą badaniem wpływu promieni gamma na nasiona nagietków w ramach szkolnego konkursu. Paul Newman poruszył w swoim filmie temat psychologii kobiecej, który zainteresował go już wcześniej w „Rachel, Rachel” (1968). Trudne relacje grupy kobiet reżyser opisuje z wyjątkową subtelnością i wyczuciem, stwarzając obraz surowy, ale niepozbawiony życzliwości w stosunku do bohaterek. Oryginalny tytuł filmu – „Wpływ promieni gamma na zachowanie się nagietków” – został przez twórców filmu wykorzystany alegorycznie. Tak jak nagietki zachowują się różnie w zależności od nasilenia promieniowania, tak ludzi kształtuje wpływ twardej, bezwzględnej rzeczywistości. Wybitną kreację, nagrodzoną na festiwalu w Cannes w 1973 r., stworzyła w głównej roli żona Paula Newmana - Joanne Woodward; Matildę zagrała znakomicie ich córka Elinore Theresa Newman (posługująca się pseudonimem Nell Potts). Krytyka uznała film za wielki sukces klanu Newmanów.