Film Pery, oscylujący między manifestem a esejem, analizuje nasze odczucia związane z X muzą. Co tak naprawdę pociąga nas w ciemnej sali kinowej? Co właściwie odróżnia kino od religii? Jak daleko jest od kinofilii do voyeuryzmu? Jakie prawa i powinności ma współczesny widz? Czy kino pozwala zrozumieć śmierć? I co jest w większym stopniu filmem: mecz oglądany w multipleksie czy „Obywatel Kane” na smartfonie? Te i inne, nie mniej frapujące kwestie, roztrząsają filmowcy i krytycy, między innymi Laura Mulvey i Guy Maddin. Film jest utrzymany w sennej poetyce przywodzącej na myśl awangardę lat 20. i 30. ubiegłego wieku – nie bez powodu jednym z najczęściej cytowanych filmowców jest tu Dżiga Wiertow. Kamera skupia się na twarzach i często gwałtownych reakcjach widzów; twórcy, z wykorzystaniem filozoficznych rozważań, sięgają do wspomnień z najważniejszych filmów obejrzanych w życiu, przywołują najbardziej intymne i wzniosłe momenty przeżyte w kinowych ciemnościach.