Film okrzyknięty został przez krytyków dokumentalną odpowiedzią na „Boyhood”. Jednak obraz norweskiej reżyserki Aslaug Holm podbija tę stawkę nie tylko prawdziwością przedstawionej historii. Tym razem mamy dwójkę głównych bohaterów: Markusa i jego młodszego brata Lukasa, a reżyserką jest matka, czyli najbliższa chłopcom osoba. Podobnie jak Linklater, Norweżka przez 10 lat nagrywała synów w różnych momentach życia, rejestrując ich dorastanie – zmiany fizyczne, jakim podlegały ich ciała. W przeciwieństwie do amerykańskiego twórcy, reżyserka nie miała żadnego ustalonego scenariusza, co otworzyło jej kino na nieograniczony świat dziecięcej psychiki, której fenomeny manifestują się często w błahych codziennych wydarzeniach. Markus jest starszy, odważniejszy, ale emocjonalnie zamknięty. Fascynuje się piłką nożną jak jego ojciec – trener. Z czasem pojawia się w nim chęć odróżnienia się od rówieśników, zmiany wyglądu, niezależności. Uświadamianie sobie własnej inności jest procesem pełnym wstydu, który koliduje z obowiązkami starszego brata i najstarszego syna. Lukas jest młodszy i bardziej bezpośredni w wyrażaniu zarówno swojej radości, jak i zniechęcenia. Wobec starszego brata zawsze wypada słabiej, przez co traci motywację do działania, często się poddaje. Jego dojrzewanie to przede wszystkim proces uniezależniania się od brata, odkrywania swoich własnych zdolności i wyborów. Holm nakręciła ten film po to, by jej synowie mogli kiedyś – gdy jej nie będzie już na świecie – odnaleźć w nim spojrzenie matki. Zrobiła go również dla chłopców, by wracając do swoich pierwszych poważnych wyborów i wzruszeń, mogli sobie przypomnieć, co w życiu jest najważniejsze. Rykoszetem trafia jednak w widzów, którzy w banalnej scenie zakupów słodyczy w osiedlowym sklepiku, mogą na chwilę przeżyć magię dzieciństwa.

Warsztaty: Zwykłe życie to też temat
OPIS WARSZTATÓW