Chilijskie wybrzeże to największy archipelag świata i jednocześnie krajobraz o niemal nadprzyrodzonym pięknie. Są tu wulkany, góry i lodowce. Są także głosy rdzennych mieszkańców Patagonii, pierwszych angielskich żeglarzy oraz politycznych ofiar reżimu Augusta Pinocheta. Patricio Guzmán stara się uchwycić ten wielopłaszczyznowy kontekst w swoim niezwykle poetyckim filmie tworzącym wraz z wcześniejszą „Nostalgią za światłem” dyptyk, w którym twórca podejmuje temat pamięci i nierozliczonej przeszłości własnego kraju. Woda jest tu spajającym wszystko elementem i to właśnie przez nią przemawia historia Chile. Wybieramy się w podróż od czasów kolonialnych do dyktatury Augusta Pinocheta, od eksterminacji rdzennej ludności Patagonii do brutalnego zabójstwa przeciwników politycznych chilijskiego reżimu. Morze było niemym świadkiem zbrodni, które w Chile nigdy nie zostały publicznie rozliczone. Obraz został uhonorowany m.in. Srebrnym Niedźwiedziem za najlepszy scenariusz oraz Cezarem dla najlepszego filmu dokumentalnego.