Film Konstantego Meglickiego to jedna z trzech polskich przedwojennych ekranizacji opery Stanisława Moniuszki, opowiadającej o nieszczęśliwej miłości Halki, wiejskiej dziewczyny, do panicza Janusza Odrowąża. Nie jest to jednak wierna adaptacja dzieła Moniuszki. Jerzy Braun wykorzystał w scenariuszu jedynie główne motywy libretta. W 1932 roku producent filmu zdecydował się udźwiękowić „Halkę”. Arię Jontka zaśpiewał Władysław „Ladis” Kiepura, brat słynnego Jana Kiepury. Do tej pory niema ekranizacja „Halki” nie była znana szerszej publiczności – z pierwotnej wersji filmu do naszych czasów dotrwały tylko końcowe cztery minuty. W zbiorach Filmoteki Narodowej przechowywane były również obszerne fragmenty materiałów roboczych do późniejszej wersji dźwiękowej. Pierwszym krokiem w procesie restauracji filmu była konserwacja ponad osiemdziesięcioletnich taśm filmowych i przygotowanie ich do skanowania. Następnie zestawiono ze sobą i porównano wszystkie fragmenty. Restauracja „Halki” była jednym z największych tego typu wyzwań, przed jakimi stanęła Filmoteka Narodowa. Istniejące materiały są bardzo różnorodne, niekompletne i dotyczą dwóch różnych wersji „Halki”. Ponieważ nie zachowała się żadna dokumentacja do filmu, Filmoteka podjęła próbę montażu – utrzymanego w duchu epoki – zachowanych fragmentów. Ścieżka dźwiękowa do filmu także zachowała się tylko we fragmentach. Ponieważ film pierwotnie był niemy, Filmoteka postanowiła w takiej właśnie wersji zaprezentować go dzisiejszej publiczności. We współczesnej ilustracji muzycznej, opracowanej przez Jerzego Rogiewicza, zostały wykorzystane fragmenty historycznego udźwiękowienia z 1932 roku.